به  آنجا  نگاه  کن

به  آنجا  نگاه  کن ، به دور دستها

همان  جایی  که  سایبان  خانه اش

پارچه ای  نیمدار  است  و 

سقف  خانه اش ، از تیرک های  چوب  باران خورده

و لالائی  مادرانش

زنگی  دارد  به  بلندای  آسمان  خدا

و نشینمن گاه  کودکش ، دامن گل گلی  اوست

 همان  جائی  که  

 پونه  سخن  می گوید  با  تو

 نهر باریک ، اما  آرام ،

لایت  می نوازد  برایت

و تو چون کودکی  بلند  پرواز ، گام  برمی داری

در دشت  لاله های  واژگونش

و من

عاشقانه می نویسم  برایت

از در چوبی

که  چوب هایش عمری  به  درازای

یک  قرن  دارد

و کلونش

نوای  به  قدمت ، صد ، خزان

گام هایم را آرام  می کنم

پشت  پرچین  پنهان  می شوم

دست  دراز می کنم  تا  ،

پیراهن چیتش را ، به دست  گیرم

اما

او همچنان  تند تر می دود

و  میان شالی ها  گم  می شود

 و  من  در حسرت  یه  نگاهش

دقیقه ها را ، نگاه می دارم .

به  آنجا نگاه  کن

همان جائی  که

سرمای   پائیز ،  شیشه های  مشمائی را بخار آلود کرده

و جای  انگشتان  کودک

مهر دلواپسی  را زده  ،  

همان  جائی  که

کتری  سیاه  شده  از دود هیزمها  ، با تمام توان،،،

حنجره اش  فریاد میزند که ،

باید  تا  صبح  قل قل  زند

که  مبادا ، صبح  شود  و مادر خواب  بماند

به  آنجا  نگاه  کن

همان جائی  که........................